"Zhongguo"

China dipanggil Zhongguo dalam Bahasa China Mandarin (Ringkas: 中国, Tradisional: 中國; juga dirumikan sebagai Jhongguo atau Chung-kuo), yang biasanya diterjemahkan sebagai "Negara Tengah", tetapi juga boleh diterjemah sebagai "Negeri Pusat" atau "Negara Pusat". Zhong (中) bermaksud "tengah" atau "pusat" manakala guo (国 atau 國) bermaksud "negara" atau "negeri", merujuk kepada dakwaan yang China merupakan negara yang berada ditengah "kawasan yang diketahui dunia" dan dikelilingi oleh negara-negara yang berstatus rendah lain yang memberi penghormatan bunga emas.

Gelaran ini tidak digunapakai disepanjang sejarah kewujudan China, dan membawa beberapa takrifan yang positif serta negatif terhadap penggunaannya, merangkumi ideologi, politik dan budaya. Negeri-negeri pada awal sejarah China tidak dipanggil "Zhongguo". Semasa Waktu Musim Bunga dan Musim Luruh, ia hanya digunakan untuk merujuk negeri-negeri yang berketurunan daripada Dinasti Zhou Barat di lembah sungai Huang He dan tidak termasuk negeri-negeri lain yang wujud pada ketika itu juga, seperti negeri Qin dan Chu. Orang Cina dengan ini menanggap negara mereka sebagai suatu yang berasingan dari segi budaya dan politik daripada negara-negara sekelilingnya, suatu konsep yang terus wujud sehingga Dinasti Qing, sekalipun sewaktu keluasannya ia menelan pengaruh asing yang dijumpainya.

Zhongguo dengan serta merta merujuk kepada kawasan yang lebih selatan, semasa unit budaya dan politik yang belum lagi menjadi "negara" dalam maksud modennya, dan menelan kawasan sungai Yangtze dan sungai Mutiara dan bila tibanya waktu Dinasti Tang ia juga merangkumi rejim-rejim "negara bawahan" seperti Xianbei dan Xiongnu. Mongolia Dalam, wilayah Xinjiang dan wilayah Xizang (Tibet) dan pulau Taiwan pengaruh China amat kuat dan kerajaannya mula secara langsung memerintah tempat-tempat ini. Perkataan Zhongguo pada hari ini pula dipertikaikan pengunaannya yang betul terutama apabila ia merujuk kepada kerajaan PRC di tanah besar China.

Sebelum dan semasa Dinasti Han, Zhongguo mempunyai tiga maksud berbeza:

1. Kawasan dipersekitaran ibu negara dan kawasan jajahan. Buku Pantun memberikan maksud ini secara khusus dan terang. .
2. Kawasan yang didalam gengaman pemerintah "pusat". Rekod Sejarah mengatakan: "Lapan gunung adalah terkenal dalam empayar ini, tiga daripadanya merupakan milik orang bawahan Man dan Yi, manakala lima berada di dalam Zhongguo."
3. Kawasan yang kini dipanggil Kawasan Datar China Utara. Buku Sanguo Zhi merekodkan monolog berikut: "Jika kita mahu memujuk hos Wu dan Yue (kawasan di selatan wilayah Jiangsu dan utara wilayah Zhejiang) untuk menentang Zhongguo, kita mestilah memutuskan hubungan dengan mereka pada masa terdekat." Dalam maksud ini, perkataan ini sama dengan maksud Hua (華) dan Xia (夏).

Semasa waktu divisi selapas ketajatuhan Dinasti Han, panggilan Zhongguo ditukar maksudnya disebabkan kemasukan beramai-ramai pengembara nomad daripada sempadan utara dan kehilangan lembah Sungai Kuning, iaitu asal tamadun China. Sebagai contoh, golongan Xianbei memanggil rejim Wei Utara mereka Zhongguo dan membandingkan ia dengan dinasti-dinasi selatan yang mereka panggil Yi (夷), yang bermaksud "orang bawahan". Dinasti-dinasti selatan pula mengelar rejim utara tadi Lu (虏), yang bermaksud "banduan" atau "pesalah". Dalam ini, Zhongguo merupakan suatu cara pengesahan kewujudan politik. Gelaran ini digunapakai sebegini daripada abad ke 10 keatas daripada dinasti-dinasi yang berlawanan Liao, Jin dan Song. Gelaran Zhongguo merujuk kepada kedudukan geografi, budaya dan identiti politik dan tidak kepada bangsa etnik asal.

Pada pemerintahan tanah besar China oleh Republik China dan kemudiannya, Republik Rakyat China kesemuanya telah menggunakan Zhongguo sebagai entiti yang secara teori merujuk kepada semua kawasan negara China yang berada dibawah kekuasaan mereka disamping kawasan diluar pemerintahan mereka. Dengan ini, kesemua 56 bangsa etnik dikenali sebagai Zhongguo ren (中国人), atau orang Zhongguo. Sejarah kolektif mereka dikenali sebagai sejarah bersama Zhongguo.

"China"

Bahasa Melayu dan beberapa bahasa lain yang menggunakan nama China (dan prefiks Sino-) dipercayai mendapat nama ini daripada gelaran Dinasti Qin yang menyatukan negara ini walaupun teori ini masih belum diterima secara keseluruhan. Walaupun Dinasti Qin dianggap kejam dan tidak tahan lama, ia telah menstandardisasikan bahasa bertulis China dan memberikan gelaran "Maharaja" kepada pemerintah tertinggi China dan para pedagang Jalan Sutera menggunakan nama itu. Teori alternatif kewujudan nama "China" wujud.

Dalam apa hal sekalipun, perkataan China telah memasuki pelbagai bahasa diseberangan lautan sebelum memasuki kepulauan Nusantara dan memasuki tanah Melayu. Orang Jepun menggunakan nama Shina (支那) semenjak kurun ke 19, dan kini ia merupakan perkataan yang mempunyai maksud tidak sopan dalam bahasa mereka.

Perkataan "China" boleh bermaksud kawasan China ataupun kawasan China dan Manchuria, Mongolia Dalam, Xizang (Tibet) dan Xinjiang yang menurut peta politik negara ini pada hari ini. Akan tetapi, sempadan kawasan-kawasan ini tidak sepatutnya dianggap sebagai menurut sempadan politik. Dalam konteks hari ini, perkataan "China" bererti negara tanah besar China atau Republik Rakyat China, manakala "Taiwan" digunakan untuk merujuk Republik China. Secara tidak rasmi, seperti dalam konteks ekonomi atau perniagaan, "kawasan besar China" (大中华地区) merujuk tanah besar China, Hong Kong, Makau, dan pulau Taiwan.

Ahli Sinologi mengunakan nama "China" dalam maksud yang lebih konservatif, seakan-akan pengunaan klasik Zhongguo, atau merujuk kepada Bangsa Han Cina, yang merupakan majoriti penduduk China.

Dalam sesetengah keadaan ia merupakan lebih sesuai mengunakan "tanah besar China" (中国大陆,zhōngguó dàlù dalam bahasa Mandarin), terutama apabila membandingkan antara ia dan kawasan pentadbiran politik lain seperti Hong Kong, Makau, dan kawasan yang diperintah Republik China di Taiwan.